"You"

از آخرین باری که دیدم اش حدود شش ماه میگذرد.گلهای بهاری خشک شدند اما چشمان من هنوز خیس است.هنوز اخرین بسته ی کوکی را که با هم پختیم نگه داشته ام.با اینکه عاشق طعم کوی های شکلاتی تو هستم ولیکن برای خوردنشان میل ندارم. - لیلی آرد داریم؟ _ نمی دونم. چطور؟ _ میخوام کوکی شکلاتی درست کنم. صداش را بلند کرد تا رسا و بلند صدایش به گوشم برسد.مانند بچه های دو سه ساله از جایم پریدم و با ذوق و شوق به طرف آشپزخانه رفتم. _چی شد دلت کوکی خواست؟ _اره خیلی. _الکی دلت رو صابون نزن این کوکی ها مال تو نیست مال بچه های خانه ی آسمانه.

-خوش به حالشون.ولی خب منم میخوام. _باشه برای تو هم درست میکنم. _ممنونم هترین رفیق دنیا. بغل اش کردم و دوباره به سمط اتاق روانه شدم.یادم است گفتی:جوجه ی تنبل نمیایی کمک؟. من هم که میخئاستم از زیر تحقیق دانشگاه در بروم به کمک ات آمدم. آمروز دقیقا شش ماه و چهارده روز از روزی که از من برای پخت کوکی کمک خواستی میگذرد و تحقیق من هر روز بیشتر از دیروز خاک میخورد.تحقیقی که باید پنج ماه پیش تحویل میدادم هنوز دست ام است و تو دیگر نیستی تا بگویی تنبل پاشو تحقیقت مانده.آه که زندگی چقدر کوتاه و بی رحم است.

برای چی تو؟چرا من نه؟چرا هیچ کس دیگر نه؟ چرا باید آن روز ماشین تو را زیر میگرفت؟چرا من باید بی خواهر میشدم؟چرا الان باید برای دیدن دوباره ای دوستم به خواب ابدی بروم؟آه چرا تو؟ چرا من؟ چرا ما؟ ماشین را از پارکینگ در آوردم و منتظر تو و جعبه کوکی ها شدم.میدانستم چقدر بچه های مظلوم خانه ای آسمان را دوست داری و میدانستم با چه عشق و علاقه ای برایشان کوکی پختی.

ماشین را از پارکینگ در آوردم و منتظر تو و جعبه کوکی ها شدم.میدانستم چقدر بچه های مظلوم خانه ای آسمان را دوست داری و میدانستم با چه عشق و علاقه ای برایشان کوکی پختی. _من اینجام.سارا این طرف.

برگشتی و با لبخند نگاه ام کردی و به طرف اشین آمدی.باید از خیابان میگذشتی از خیابان خلوط همیشگی. پا در خیابان گذاشتی مانند عادت همیشگی ات به راست و چپ نگاه کردی و با اطمینان قدم برداشتی.محو نگاه به عکس دونفریمان بودم که صدای جیغ و ترمز ماشین مرا به خود آورد.دیدم در وسط خیابان مردم جمع شدند انگار جلسه یک به علاوه ده برگزار کرده باشند.از ماشین پیاده شدم به طرف مرکز جمع مردم قدم برداشتم

بارت بعد قسمت اخرشه نظر یادتون نرههه